کد مطلب:313497 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:192
منم عباس بن علی
آیةالله ملا حبیب الله كاشانی (متوفی 23 ج 2 سال 1340 ه. ق) [1] در تذكرة الشهداء (ص 247) آورده است:
در عباس آباد هند جمعی از شیعیان در ایام عاشورا جمع شدند تا به اصطلاح شبیه حضرت عباس علیه السلام را درآورند. شخصی كه تنومند و رشید باشد نیافتند، تا آنكه جوانی را پیدا كردند كه پدرش از دشمنان اهل بیت علیهم السلام بود. او را شبیه كردند و چون شب شد و به خانه آمد و موضوع را با پدر در میان گذاشت، پدرش گفت: مگر عباس علیه السلام را دوست داری؟
گفت: آری جانم به فدای او باد!
گفت: اگر چنین است، بیا تا دستهای تو را به یاد دست بریده ی عباس قطع كنم. جوان دست خود را دراز كرد و پدر دستش را برید. مادرش گریان شد و گفت: ای مرد چرا از فاطمه ی زهرا علیهاالسلام شرم نكردی؟
آن مرد گفت: اگر فاطمه علیهاالسلام را دوست داری بیا تا زبان تو را هم قطع نمایم. پس زبان آن زن را هم برید و در آن شب هر دو را از خانه بیرون كرد و گفت: بروید و شكوه ی مرا پیش عباس نمایید! پس آن دو به عباس آباد آمدند و در مسجد محل، نزدیك منبر، تا به سحر ناله كردند. آن زن می گوید: چون صبح نزدیك شد، زنانی چند را دیدم كه آثار بزرگی از جبهه ی ایشان ظاهر بود. یكی از آنها آب دهان بر زخم زبان من مالید و فی الحال زبانم التیام یافت. دامنش را گرفتم و عرض كردم، كه: جوانی دارم، دستش بریده و بی هوش افتاده است، به فریادش برس.
[ صفحه 298]
فرمود كه: آن هم صاحبی دارد.
گفتم: تو كیستی؟
فرمود: من فاطمه، مادر حسین علیه السلام. این بگفت و از نظرم غایب شد. پس به نزد فرزندم آمدم دیدم دستش خوب شده، پرسیدم چگونه چنین شد؟
پسر گفت: در اثنای بی هوشی، جوان نقابداری را دیدم كه به بالینم آمد و به من فرمود: دستت را به جای خود گذار. پس نظر كردم، هیچ اثر زخمی در آن ندیدم. گفتم: می خواهم دست تو را ببوسم. ناگاه اشكش جاری شد و فرمود: ای جوان معذورم دار كه دستم را كنار نهر علقمه جدا كرده اند.
عرض كردم تو كیستی؟ فرمود: منم عباس بن علی علیهماالسلام. سپس از نظرم غایب گردید.
در عباس آباد هند جمعی از شیعیان در ایام عاشورا جمع شدند تا به اصطلاح شبیه حضرت عباس علیه السلام را درآورند. شخصی كه تنومند و رشید باشد نیافتند، تا آنكه جوانی را پیدا كردند كه پدرش از دشمنان اهل بیت علیهم السلام بود. او را شبیه كردند و چون شب شد و به خانه آمد و موضوع را با پدر در میان گذاشت، پدرش گفت: مگر عباس علیه السلام را دوست داری؟
گفت: آری جانم به فدای او باد!
گفت: اگر چنین است، بیا تا دستهای تو را به یاد دست بریده ی عباس قطع كنم. جوان دست خود را دراز كرد و پدر دستش را برید. مادرش گریان شد و گفت: ای مرد چرا از فاطمه ی زهرا علیهاالسلام شرم نكردی؟
آن مرد گفت: اگر فاطمه علیهاالسلام را دوست داری بیا تا زبان تو را هم قطع نمایم. پس زبان آن زن را هم برید و در آن شب هر دو را از خانه بیرون كرد و گفت: بروید و شكوه ی مرا پیش عباس نمایید! پس آن دو به عباس آباد آمدند و در مسجد محل، نزدیك منبر، تا به سحر ناله كردند. آن زن می گوید: چون صبح نزدیك شد، زنانی چند را دیدم كه آثار بزرگی از جبهه ی ایشان ظاهر بود. یكی از آنها آب دهان بر زخم زبان من مالید و فی الحال زبانم التیام یافت. دامنش را گرفتم و عرض كردم، كه: جوانی دارم، دستش بریده و بی هوش افتاده است، به فریادش برس.
[ صفحه 298]
فرمود كه: آن هم صاحبی دارد.
گفتم: تو كیستی؟
فرمود: من فاطمه، مادر حسین علیه السلام. این بگفت و از نظرم غایب شد. پس به نزد فرزندم آمدم دیدم دستش خوب شده، پرسیدم چگونه چنین شد؟
پسر گفت: در اثنای بی هوشی، جوان نقابداری را دیدم كه به بالینم آمد و به من فرمود: دستت را به جای خود گذار. پس نظر كردم، هیچ اثر زخمی در آن ندیدم. گفتم: می خواهم دست تو را ببوسم. ناگاه اشكش جاری شد و فرمود: ای جوان معذورم دار كه دستم را كنار نهر علقمه جدا كرده اند.
عرض كردم تو كیستی؟ فرمود: منم عباس بن علی علیهماالسلام. سپس از نظرم غایب گردید.
[1] ريحانة الأدب: ج 5 ص 19.